Świnica – szlak ze Świnickiej Przełęczy

Świnica uchodzi za trudny, ale popularny cel wycieczek. Nadeszła pora i na mnie.

Świnica przez długi czas pozostawała poza moim zasięgiem. Znajdowała się gdzieś hen poza granicą rzeczy, które przychodzą mi lekko i przyjemnie. Poprzedniego dnia jednak, mimo sporych obaw, całkiem gładko rozprawiłem się z Mięguszowiecką Przełęczą pod Chłopkiem. A przecież szlak, który tam prowadzi, uchodzi za jeden z trudniejszych w Tatrach. Świnica natomiast to szczyt, który chociaż sprawia kłopoty, to odwiedzany jest przez masę osób. Czemu nie miałbym być kolejną z nich?

Krótkie Informacje praktyczne
Dystans: 19 km
Suma podejść: 1580 m
Czas przejścia: 9 h plus przerwy
Szlak biegnie w Tatrzańskim Parku Narodowym
Wstęp płatny
Szlak uchodzi za trudny
Niektóre miejsca ubezpieczone są sztucznymi ułatwieniami

Było zupełnie cicho, a ja rozgrzany marszem pokonywałem niebieski szlak z Kuźnic, bo Hala Gąsienicowa już na mnie czekała. Zerknijcie do podlinkowanego wpisu, jeżeli ciekawi was szczegółowy opis tej wycieczki. Wyszedłem na trasę o jakiejś nieludzkiej godzinie, kiedy większość ludzi przekręcała się jeszcze na drugi bok, ale miałem w tym pewien interes. Jak już wspomniałem, szlak jest popularny, a ja nie chciałem się z kimś przepychać o kawałek łańcucha. Im wcześniej znalazłbym się na górze, tym spokojniej mógłbym pokonywać przeszkody. Tych podobno tam nie brakuje. Drugi powód był prozaiczny – lubię oglądać w górach wschody słońca i zaplanowałem sobie, że obejrzę go gdzieś w drodze.

 

Z Kuźnic na Przełęcz Świnicką

Tylko przez chwilę się wahałem, czy nie wybrać szlaku przez Dolinę Jaworzynki. Nigdy nim jeszcze nie szedłem i… tym razem też tego nie zrobiłem. Kłopot bowiem w tym, że jak wieść niesie, dosyć często zza ciemnych drzew wychylają się tam lokatorzy. Obrośnięci futrem, z wielkimi kłami i jeszcze większymi łapami. No co się im będę pchał na podwórko nocą? Poza tym idąc przez Boczań, miałem szansę na ładne widoki. Wkrótce mogłem zobaczyć więc migoczące światła w dolinach i świetlistą łunę wstającego dnia.

Tuż przed świtem, w drodze na Halę Gąsienicową

 

Zadowolony z siebie ruszyłem w stronę Przełęczy między Kopami, gdzie po chwili ujrzałem Świnicę. Nie wiem czy znacie ten klimat tuż przed świtem, kiedy niebo jaśnieje, ale słońce ciągle jeszcze spoczywa poniżej horyzontu. Otoczenie rozświetla wtedy taka ciekawa aura, a otaczającą człowieka cisza i rześki, lekki wiatr sprawiają, że momentalnie przestaje się żałować porannego wstawania. Miałem wtedy tyle zapału, że wystarczyłoby mi go na kilka wycieczek. Wchodząc na Halę Gąsienicową, mój wzrok przyciągała zazwyczaj sylwetka Kościelca. Wyniosła, foremna i nieco samotna, gdzie zresztą stawiałem swoje pierwsze kroki w Tatrach Wysokich. Tym razem przed oczami miałem tylko Świnicę.

 

Czekałem nawet chwilę na to leniwe słońce, żeby mi cel wędrówki ładnie oświetliło, ale nie chciało tego dnia zbytnio współpracować. Poważnie, stałem tam jak słup przez dobre piętnaście minut, aż w końcu zmarzłem i obrażony na prawa fizyki, poszedłem sobie dalej. Oczywiście otoczenie było piękne, według niektórych nawet najpiękniejsze w polskich Tatrach. I chociaż nie lubię takich rankingów, no bo jak to oceniać, to tutaj wszystko komponuje się wręcz bajkowo.

Hala Gąsienicowa o poranku i Świnica w pierwszych promieniach słońca

 

Dotarłem do czarnego szlaku, który miał mnie wyprowadzić na Przełęcz Świnicką. Tutaj sprawa może wydawać się trochę pogmatwana, bo najpierw trzeba iść żółtym w stronę Kasprowego, ale wierzę, że dacie radę i się nie zgubicie. No i fajnie się zrobiło, bo okoliczne wierzchołki oświetlało już słońce, a w tych rejonach doliny jeszcze nigdy się nie znalazłem. Mój cel zdawał się złowrogo wisieć nad moją głową. Szedłem kompletnie sam, w zupełnej ciszy. Trudno to osiągnąć w Tatrach podczas wakacji, ale przy drobnym poświęceniu, czyli pobudce po trzeciej, jak widać się da.

Zielony Staw Gąsienicowy

 

Szlak prowadził wygodnym, kamiennym chodnikiem, a kiedy minąłem Zielony Staw Gąsienicowy, zaczął piąć się do góry. Jeden, drugi, a potem niezliczone zakosy i tak coraz wyżej. Zabrakłoby mi chyba palców u rąk, żeby je policzyć. To już wymagało większego zaangażowania ze strony płuc, ale już drugi dzień z rzędu spisywały się znakomicie. Nawet cierpiące poprzedniego dnia łydki wspinały się po głazach z nieznaną mi dotychczas gracją. Szkoda, żeście tego nie widzieli. Chciałem zrobić przerwę nieco wyżej, na wzniesieniu terenu, by mieć stamtąd dobry widok na Przełęcz Świnicką. No i ciągnęło się to zaskakująco długo, ale w końcu dopiąłem swego.

Wydaje się, że Świnica jest już na wyciągnięcie ręki

 

Świnica wydawała mi się dziwnie bliska, a dalszy przebieg szlaku trochę uspokoił. Z mojej perspektywy, przełęcz była takim głębokim wcięciem w grani i ucieszył mnie fakt, że droga prowadzi względnie łagodnym trawersem zbocza po prawej. Bo jakby to powiedzieć, przez chwilę się nawet bałem, że to tam na wprost trzeba uderzać. Rzuciłem jeszcze okiem w stronę zboczy Kościelca i zauważyłem, że coś jest nie tak. Na horyzoncie działo się coś dziwnego. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że to przecież gruba warstwa niskich chmur.

Dolina Gąsienicowa coraz niżej

 

Czarny szlak na Przełęcz Świnicką

Z wysokości powinno być to lepiej widoczne, więc zerwałem się na równe nogi i pognałem szlakiem dalej. No i tutaj robi się ciut, a może nawet nie, trudniej. Trzeba wykrzesać z siebie trochę energii, momentami pomóc sobie rękami, ale to ciągle jednak spokojny spacer po wygodnej ścieżce. Czasami może pojawi się jakaś kruszyzna, czasami trzeba będzie podnieść nogę wyżej, ale przełęcz jest tak blisko, że wcale się o tym nie myśli. No i wkrótce zameldowałem się tam, gdzie chciałem.

Teren robi się trochę mniej wygodny, ale to ciągle nic trudnego

 

Świnica z perspektywy przełęczy nie wygląda wcale specjalnie groźnie. Ot, takie pochylone i kamieniste zbocze. Sęk w tym, że szlak całkiem szybko przewija się na południową stronę, gdzie robi się trudniej. Skoro jednak tyle ludzi wchodzi na szczyt i jest on tak popularny, to chyba nie może być tak ciężko? Wszak machnąłem wczoraj bez przeszkód „Chłopka”, to tutaj tym bardziej dam radę, prawda? Otóż nie jest to takie znowu proste. Lecę teraz pięknym i poetyckim porównaniem, gotowi? Tak jak nie ma dwóch takich samych płatków śniegu, tak nie ma dwóch takich samych przeszkód na szlakach. Każdą trudność trzeba traktować indywidualnie, bo to co dla mnie może być trudne, dla kogoś innego może być łatwe.

Z tej perspektywy, Świnica nie wygląda zbyt groźnie

 

Z Przełęczy Świnickiej na Świnicę

Szlak początkowo to najzwyklejsze, kamienne płyty, poukładane w bardzo wygodny sposób. Sprawnie nabiera się wysokości, a po czasie przypomnieć musimy sobie o rękach. To ciągle nic trudnego. Bardziej takie kamienne schodki, gdzie czasami warto się czegoś złapać. Jednak taka sielanka nie trwa wiecznie, a ja powoli wyczekiwałem widoku łańcuchów. Szlak ten miał być podobno hojnie w nie wyposażony, co teraz, z perspektywy czasu mogę potwierdzić. Wszystko szło pięknie, a widoki miałem coraz lepsze. Łatwo uporałem się z pierwszą, ubezpieczoną rynną i bez przeszkód zmierzałem dalej. Znakomita pogoda wprawiała mnie w dobry humor i nawet widok na osławiony Żleb Blatona nie był w stanie tego zmienić.

Trawers Żlebu Blatona nie jest miejscem trudnym, ale błąd może sporo kosztować

 

To jedno z ciekawszych miejsc na szlaku, które niemal w całości ubezpieczone jest łańcuchem. Żleb jest stromy, a upadek kończy się pewnie w mało gustownym, czarnym worku. Ani to ładne, ani modne – nie chcecie się w nim znaleźć. Warto więc tego żelastwa się złapać, ot tak dla spokoju ducha. Trawers tego miejsca trudny nie jest, bo wystarczy stabilnie stawiać kroki na płytach, które się tu znajdują. Skała była sucha, więc bez większych emocji szedłem sobie przed siebie.

Żleb Blatona i dojście do Wrótek (tam gdzie strzałka)

 

Na szlaku ani żywej duszy, więc o żadnym pośpiechu nie było mowy. Ścieżka, chociaż względnie szeroka, jest jednak trochę nachylona i nie jest na pewno zbyt przyczepna. Po tych płytach przeszły już przecież tysiące osób, więc są one miejscami dosyć gładkie. Kiedy jeszcze traficie na okres, w którym są mokre oraz tłok, faktycznie może się zrobić bardzo niebezpiecznie, zwłaszcza że miejsce jest eksponowane. No i od tego miejsca, zaczynają się faktyczne trudności na szlaku.

Wrótka

 

Po trawersie dotarłem do osławionych „Wrótek”, które też nie są specjalnie trudnym miejscem i gdzie też znajdziecie łańcuch. Po prostu powoli trzeba przekroczyć to miejsce. Przede mną otworzyła się za to nowa perspektywa. I szczerze myślałem, że teraz to już pójdzie gładko. Że Świnica już praktycznie zdobyta, a jedyne czym trzeba się martwić, to miejsce na karcie, co by więcej zdjęć narobić. No i nie. Po prostu nie. Świnica niemal do samego końca udekorowana jest ciągiem łańcuchów.

Łańcuchy w drodze na Świnicę

 

Trudności w drodze na Świnicę

No i tak sobie szedłem do góry, ściskając każdy kolejny kawał żelastwa na trasie. Żadnemu nie przepuściłem, ściskając je mocno i serdecznie. Szlak piął się do góry, pokonywałem kolejne, ubezpieczone fragmenty, a wszystko to w bezpośredniej bliskości stromego zbocza. Ekstremalnie trudne to nie było, bo szedłem sam, a skała była sucha, chociaż jeżeli macie lęk przed ekspozycją, to prędzej czy później, na tym właśnie szlaku, się o tym dowiecie. A wszystko za sprawą ostatniego odcinka. Raptem kilka kroków od wierzchołka Świnicy.

Kawałek już za mną

 

Podchodziłem już pod grań, oczywiście ściskając w dłoni łańcuch, kiedy dotarłem do niewielkiej, stromej i gładkiej ścianki. Ledwie kilka odpowiednich ruchów. I normalnie pewnie obszedłbym to z którejś strony i dzisiaj szczerze wam polecam, by w przypadku tej ostatniej przeszkody, nie „zafiksować” się za bardzo na sztucznych ułatwieniach. No ale skoro kawałek metalu wystawał ze ściany, to musiałem go dokładnie obmacać. I to stało się źródłem mojego problemu. No ledwo się tam wgramoliłem, w jakiś tylko sobie znany sposób i podciągając się z całych sił. Mocowałem się z tym miejscem naprawdę przez dłuższą chwilę, aż cały się spociłem. Nie wiem, za krótkie nogi mam, może?

Coraz bliżej szczytu Świnicy. Wg danych ze zdjęć, jakieś 5 minut od wierzchołka

 

Co potem? Króciutki kawałek grani. Najwyżej kilka metrów, które mogą jednak odmienić twoje życie. Ekspozycja to tam jest ładna, na szczęście na takie niespodzianki chyba jestem względnie odporny. Tutaj trzeba oczywiście uważać, ale droga na szczyt stoi już otworem i wystarczy zrobić kilkanaście kroków. Świnica klepnięta.

 

Widoki ze szczytu były świetne, ale, bo przecież zawsze musi jakieś być, nisko nad Orlą Percią świeciło słońce i w tamtym kierunku też nie mam fotek, bo i tak by nic dobrego z nich nie wyszło. No ale pewnie kojarzycie, że widać tam Kozi Wierch, Granaty itd. Oczywiście przy dobrej pogodzie zobaczycie też m.in. Lodowy Szczyt, Rysy, Mięguszowieckie Szczyty i nawet Gerlach. Zaskakująco mały wydał mi się Kościelec, którego tak wielbię. Cudownie za to wyglądało morze chmur, nadciągające od północy. Wreszcie doczekałem się takiego widoku w Tatrach.

Piękna Grań Hrubego i nieco schowany Krywań

 

Co jeszcze widać ze Świnicy? Przede wszystkim grań Hrubego Wierchu i piękną piramidę Krywania, a w przypadku dobrej pogody, odległe Niżne Tatry. Nie wolno również zapomnieć o grani prowadzącej w stronę Kasprowego Wierchu, gdzie pokazuje się też Giewont, no i o ciągnących się dalej szczytach Tatr Zachodnich, z najwyższą w tamtej części gór Bystrą. Na pewno jest co oglądać, bo nawet Hala Gąsienicowa wyglądała ciekawie z tej perspektywy. Zwłaszcza to nadciągające morze chmur tworzyło klimat. Tylko czekałem, aż znajomy mi Wielki Kopieniec skryje się pod tą puchatą kołderką.

Panorama ze Świnicy. W oddali Kasprowy Wierch i Giewont. No i Babia Góra na horyzoncie

 

Szczyt nie jest zbyt rozległy, ale spokojnie można tu znaleźć ciut miejsca na odpoczynek. A tego właśnie potrzebowałem. Wygrzebałem jakieś słodkości z plecaka, uzupełniłem płyny i kręciłem głową dookoła, oglądając panoramę. Na górze nie zabawiłem jednak zbyt długo. W końcu wcisnąłem aparat do plecaka i przełączyłem się w tryb koncentracji. No i co się okazało? Że zejście wyjątkowo szło mi lepiej, niż podchodzenie. Ewenement jakiś, bo nie zdarzało mi się to nigdy, ale po prostu wiedziałem już mniej więcej, jakie przeszkody mnie czekają i jak się za nie zabrać.

Wielki Kopieniec pochłaniany powoli przez chmury

 

Krótka grań, potem ta ścianka i coraz sprawniej obniżałem się wzdłuż szlaku. W niektórych miejscach rezygnowałem z dotykania łańcuchów, a w innych śmiało korzystałem z ich pomocy. Kwestia uwagi i spokoju. I tak pokonując kolejne płyty, dotarłem pod Wrótka, gdzie przywitał mnie stary znajomy – Żleb Blatona. W tym miejscu postanowiłem wyciągnąć już aparat, bo przekraczanie tego miejsca może być ryzykowne, ale nie jest zbyt trudne technicznie. Ścieżka nie jest jednak zupełnie pozioma. Wracając ze szczytu Świnicy, teren bardzo nieznacznie się wznosi. I tutaj też spotkałem pierwszych, podchodzących turystów.

Żleb Blatona w drodze powrotnej

 

To chyba też dobre miejsce, żeby przypomnieć trochę niepisanych zasad, na temat poruszania się w takim terenie. Otóż w górach opłaca się być cierpliwym i dobrze o tym pamiętać, korzystając ze sztucznych ułatwień. Optymalnie, jeżeli z jednego przęsła korzysta w tym samym czasie jedna osoba. Jeżeli szarpniecie za łańcuch i przygnieciecie komuś palce do skały, w najlepszym przypadku zetkniecie się ze spojrzeniem pełnym chęci mordu. Gorzej, jeśli pozbawicie kogoś równowagi. Tak więc bądźcie cierpliwi, idźcie w swoim tempie, a ewentualnie w łatwiejszych miejscach zatrzymajcie się i przepuście tych, którzy idą za wami szybciej.

Dolina Gąsienicowa

 

Wymieniałem więc kolejne „cześć”, rozmawiałem chwilę z kolejnymi grupami, kiedy nagle przywitała mnie czyjaś uśmiechnięta twarz. „Nie poznajesz mnie? Robiliśmy sobie wczoraj zdjęcia na Chłopku”. Tak! Od razu sobie przypomniałem, że to ten sam turysta, z którym poprzedniego dnia rozmawiałem na przełęczy. Jakie jest prawdopodobieństwo, że dwóch obcych ludzi, wybierze w ciągu dwóch dni te same szlaki i na nich się spotka? Nie wiem, ale takie górskie, krótkie pogawędki są naprawdę miłym przerywnikiem samotnych wędrówek. Pozdrawiam!

Najtrudniejsze już za mną, więc obniżam się niespiesznie

 

Wiedziałem za to, że od tego miejsca będzie już łatwiej. Owszem, są jakieś niewielkie przeszkody skalne, przydatne są momentami ręce, ale to już nic, co budziłoby jakąś specjalną grozę. Tak więc mając przed sobą grań prowadzącą w stronę Kasprowego, a po prawej piękne chmury, powoli obniżałem się w stronę Przełęczy Świnickiej. Moja poranna eskapada dobiegała powoli do końca, a ja w bezpiecznym i jednym kawałku, mogłem się już nieco rozluźnić. Bo owszem, mogłem się poobijać w drodze powrotnej do Kuźnic, ale wymagałoby to już nieco więcej starań z mojej strony, niż gdzieś w podszczytowych partiach Świnicy.

Wracam na Przełęcz Świnicką

 

Tymczasem powoli rozważałem, który wariant zejściowy wybrać. Nie było to jednak takie proste, bo zaczynałem odczuwać już dosyć mocny ból stóp. Czułem się znakomicie, poza tą jedną dolegliwością, która w górach niestety bywa mocno uciążliwa. Szlak w dalszej części prowadzi przez Pośrednią i Skrajną Turnię, a przynajmniej tak mogłoby się wydawać z daleka. Na moje szczęście i ku radości moich dolnych kończyn, ścieżka trawersuje zbocze po południowej stronie, więc ominęły mnie trudy kolejnych podejść.

Trawers zbocza z widokiem na Tatry Zachodnie

 

Dotarłem w końcu do Przełęczy Liliowe, granicznego miejsca pomiędzy Tatrami Wysokimi, a Zachodnimi i rozbiłem obóz. Położyłem się w przybierającej odcienie rudego trawie i miałem ochotę leżeć tam godzinami. Było słonecznie, ciepło, a przede mną chmury wiszące nisko nad Doliną Gąsienicową. To była też pora, żeby wreszcie dłużej odpocząć i coś zjeść. Do samego końca zastanawiałem się, który szlak zejściowy wybrać. No i uznałem, że tutaj na górze jest tak ładnie, że przejdę się granią w stronę Kasprowego Wierchu i stamtąd zielonym szlakiem udam się do Kuźnic. Przy okazji chciałem zerknąć, jak ten odcinek wygląda, bo nigdy wcześniej jeszcze nim nie szedłem. Nic nie stoi jednak na przeszkodzie, żebyście do Kuźnic zeszli wprost z Przełęczy Liliowe.

Trawy przybrały już piękny, rudy kolor

 

 Nie zatrzymywałem się już ani na sekundę. Zielony szlak z Kasprowego Wierchu w początkowym fragmencie nie należał do specjalnie wygodnych, a ja na niewygody stałem się strasznie podatny jakoś tak godzinę wcześniej. Dużo kruchego podłoża dotkniętego erozją, co nie ułatwiało sprawy, zwłaszcza na zejściu. Widoki miałem za to całkiem niezłe. Przed sobą przykrywające Zakopane chmury, a po lewej m.in. Czerwone Wierchy.

Otoczenie jest całkiem ładne

 

Po czasie i to przestało mnie jednak zajmować, a wzrok utkwił na dobre w okolicach butów i kolejnych kamieni. Oddałem się więc w całości maszerowaniu. To był naprawdę udany dzień, tyle że czekało mnie ponad dwie godziny schodzenia na obolałych stopach. Nic przyjemnego. Pokonywałem kolejne zakosy, czasami gdzieś na chwilę przysiadłem i tak kawałek po kawałku mijałem kolejne piętra roślinności.

Trzymam dobre tempo, a wszystko dlatego, że mam już serdecznie dość

 

Stan szlaku znacząco się poprawił, dzięki czemu i moje tempo wzrosło. A kiedy wreszcie znalazłem się w lesie wymyśliłem, że jest tylko jedna skuteczna metoda, żeby jeszcze szybciej rozprawić się z trasą: bieg. Tak więc ścisnąłem lepiej paski plecaka i tam gdzie się dało, zbiegałem. I w zasadzie zadowolony z siebie byłem, bo i dystans kurczył się w mgnieniu oka, a mnie bolało jakby mniej. A może to był tylko taki efekt placebo? Nie miało to znaczenia, bo wkrótce minąłem stację przesiadkową kolejki, gdzieś tam mignęły mi Myślenickie Turnie, a teren dość konkretnie się wypłaszczył.

Pewnie zachwyciłbym się widokami, gdyby nie ból stóp. Byle niżej

 

Czekałem na widok zabudowań i schodziłem, czekałem i schodziłem. Schodziłem i czekałem. Trwało to całą wieczność, ale w końcu wypatrzyłem to, czego tak bardzo pragnąłem: lśniący i biały bus marki nieznanej i uśmiechnięty pan kierowca, który z prawdziwą i wcale nieudawaną uprzejmością zaprosił mnie do wnętrza tego wehikułu. Cóż za wygodne siedzenia! Z trudem powstrzymałem westchnienie rozkoszy, co by współpasażerów nie straszyć. Z Kuźnic w mgnieniu oka zjechaliśmy na parking i tak oto domknąłem zaplanowaną rano pętelkę. Najlepiej wydane trzy złote w dziejach tego bloga.

Ostatnia prosta i wycieczka na Świnicę stanie się przeszłością

 

Świnica to trudny szczyt, ale ta opinia jest chyba powszechnie znana. Nie są to jakieś ekstremalne trudności techniczne, poza tym szlak obwieszony jest ułatwiającymi sprawę łańcuchami, ale nie poleciałbym go raczej na pierwszy kontakt z Tatrami Wysokimi. Dlaczego nie? Bo nie wiadomo, jak zareaguje się na ekspozycję, czy nie przeraża nas taki teren, no i czy kondycyjnie da się radę. Z Kuźnic to kawał drogi. To ostatnie da się pominąć, bo na Kasprowy można się dostać kolejką, a stamtąd droga na szczyt nie jest już tak odległa. No, a jeżeli ty sam nie jesteś pewien czy się w takim terenie odnajdziesz, to nie ma przecież żadnego wstydu w zdobywaniu doświadczenia na innych, trochę łatwiejszych szlakach. Ciągle za to pięknych pod względem widokowym.

Za takie z pewnością można uznać wejście na Kozi Wierch z Doliny Pięciu Stawów, czy zielony szlak na Zadni Granat. Szpiglasowy Wierch od „Piątki” natomiast pozwala zapoznać się z ułatwieniami w postaci łańcuchów. Tak jak wspomniałem wcześniej, każdy odbiera trudności nieco inaczej. Może niektórych to zdziwi, ale zdecydowanie przyjemniej pokonywało mi się przeszkody poprzedniego dnia, w drodze na Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem. I nie mówię, że jest tam łatwiej – było mi wygodniej. Zdecydowanie przyjemniej też wędrowało mi się na Kościelec, a przecież niektórzy to właśnie ten szczyt uważają za trudniejszy od Świnicy. Jak widać, odbieranie trudności jest bardzo subiektywne, więc warto najpierw poznać trochę samego siebie.

Sztuczne ułatwienia pomagają pokonać przeszkody, ale nie powinniśmy chyba całkowicie na nich polegać. Mają być pomocą, a nie całkowitym zastąpieniem uwagi. Inaczej skończycie jak ja, chcąc dotknąć każdego z nich. Pod względem technicznym, pokonywane przeszkody nie należą do jakichś wybitnie trudnych. No, ta ostatnia ścianka sprawiła mi sporo kłopotów, ale ona też jest ubezpieczona. Główne zagrożenia to ekspozycja, bo szlak biegnie długo w bliskim otoczeniu stromego zbocza, no i samo podłoże. Często pokonuje się płyty, które wydeptane przez innych i po opadach deszczu, mogą stanowić naprawdę śmiertelne zagrożenie. Jeżeli doda się do tego bardzo duży ruch turystyczny, to jestem w stanie sobie wyobrazić, że „mijanki” na szlaku nie należą do najprzyjemniejszych. No i do tego dochodzi przede wszystkim to, co siedzi w głowie, bo trasa wiedzie w prawdziwie górskim otoczeniu. Odporność na „przepaściste” przejścia i brak lęku wysokości na pewno ułatwią sprawę.

Dlatego w mojej ocenie, nie jest to szczyt, który powinieneś wybrać na pierwszą wycieczkę w Tatrach Wysokich. Jeżeli jednak jesteś zdecydowany, to ruszaj śmiało. To naprawdę ciekawy i gwarantujący spore emocje szlak. W powyższym wariancie, to jakieś 18 km marszu i niemal 1600 m przewyższeń. Nie jest to mało, a mapy wskazują, że trzeba zarezerwować sobie prawie 10 godzin wolnego czasu.

 

Zapisz się do newslettera i bądź na bieżąco z nowymi wpisami