Krokusowi turyści – wiosna w Tatrach

Krokusowa gorączka dopadła i nas. Przy okazji wizyty w Tatrach, postanowiliśmy z bliska zbadać ten fenomen.

Wycieczka w Tatry Zachodnie chodziła nam po głowie już w marcu. Chcieliśmy poznać te góry zimą, ale z różnych względów nie udało nam się dopiąć planów. Początek kwietnia, okazał się natomiast jeszcze ciekawszym terminem. Skoro więc nie zima, to niech będzie wiosna w Tatrach, zwłaszcza że tatrzańskie krokusy zaczęły coraz szczelniej pokrywać górskie polany. Brzmi banalnie, ale co roku internet aż huczy o tym wydarzeniu. Skoro więc mieliśmy tam jechać, to w sumie dlaczego nie zerknąć o co tyle hałasu?

Ruszamy na szlak, razem z całą grupą turystów

 

Szok, niedowierzanie i miliony pytań bez odpowiedzi. Na okolicznych parkingach pozostały już tylko nieliczne miejsca, a w stronę Polany Chochołowskiej sunęły setki krokusowych turystów. W tym my oczywiście. Co nas podkusiło? Pewnie piękna pogoda, którą mieliśmy przez całą sobotę. W górach szukamy zazwyczaj spokoju, ale tym razem nie było o tym mowy. Ruszyliśmy szeroką drogą, obserwując tę masę najróżniejszych wędrowców. Prawdziwych zapaleńców z rakami i czekanem, takich niepozornych spacerowiczów jak my, zakochane pary czy rodziców z dziećmi. Wszyscy chcieli zobaczyć polanę pełną kwiatów. Pierwsze tatrzańskie krokusy pojawiły się szybko, bo już na początku Doliny Chochołowskiej – na Siwej Polanie. Wiosna w Tatrach coraz śmielej zachęcała nas do odwiedzin.

Pierwsze krokusy pojawiają się dosyć szybko

 

O samej dolinie nie wspomnę nic. Nie jest to moje ulubione miejsce, a droga potrafi się dłużyć. Mimo wszystko jakoś tę trasę „zmordowaliśmy”, przysłuchując się ciekawym rozmowom mijanych osób. Kiedy pokazały się pierwsze widoki ośnieżonych szczytów, zrobiło się naprawdę ładnie. Obok szumiał potok, nad nami było błękitne niebo, a temperatura była prawdziwie wiosenna. Darek spacerował w samej koszulce, ja w polarze, a jeszcze inni w puchowych kurtkach i czapkach. Ot, kwiecień.

No i jesteśmy na miejscu. Wiosna w Tatrach zachwyca

 

Trasa minęła znośnie i wkrótce dostaliśmy się do znanego sobie już miejsca. Polana Chochołowska wyglądała naprawdę ładnie, a nasze oczy zaczęły wyszukiwać tego całego dywanu kwiatów. Strażnicy mieli sporo pracy, a część osób chyba nie rozumiała komunikatów po polsku, by trzymać się szlaku. I to nie dlatego, że byli zagranicznymi turystami. Jakie wrażenia pozostawiło po nas to miejsce?

Krokusy i Kominiarski Wierch w tle. Lubię tę górę.

 

Bardzo mieszane. Polana jest rzeczywiście piękna. W takiej sprzyjającej pogodzie wszystko to komponuje się świetnie – kwiaty, błękit nieba, czy ośnieżone szczyty w oddali. Minusy są oczywiste: średnio na jeden kwiat przypadał jeden turysta. Oczywiście mógłbym na to przymknąć oko gdyby nie jeden fakt. Część z turystów za wszelką cenę chciała się wręcz położyć wśród krokusów. Na nic prośby, groźby czy ostrzeżenia. Do niektórych nie dociera, że naturę trzeba chronić, a wizja „lajków”, które przecież i ja lubię, skutecznie odbierała zdrowy rozsądek.

Wygląda sielankowo, ale ruch na polanie jest spory

 

Na polanie spędzamy nie więcej niż 10 minut. Tatrzańskie krokusy planujemy sfotografować jeszcze w drodze powrotnej. Teraz mamy zamiar ruszyć na Grzesia, a tam zobaczyć co zrobić z resztą wolnego czasu. Tuż przed startem szlaku, mijają nas zawodnicy biorący udział w Memoriale Józefa Oppenheima. Uważnie więc nasłuchujemy wszystkich dźwięków, by nie przeszkadzać im w walce o jak najlepszy wynik.

Zawodnicy na trasie Memoriału Józefa Oppenheima

 

Ścieżka na Grzesia jest banalna, ale kiedy zalega na niej śnieg, trzeba uważać. W plecaku czekają raki, gotowe by ich użyć w razie większych trudności. Miejscami bywa ślisko, zwłaszcza w zacienionych miejscach, ale stawiając ostrożnie kroki, nie mamy problemu by iść przed siebie. No i tak mija nam beztrosko czas. Co chwilę schodzimy w zaspy przepuszczając zawodników, a za nami podążają inni turyści. Pogoda jest świetna. Zdradzę wam w tajemnicy, że słoneczko tak ładnie grzało, że zdążyliśmy się opalić. Czego więc chcieć więcej?

Uważnie idziemy do góry w stronę Grzesia

 

Tę samą trasę pokonywaliśmy latem ubiegłego roku, kiedy wybieraliśmy się na Wołowiec. Ma ona dla nas dosyć szczególne znaczenie, bo była to nasza pierwsza wycieczka w Tatry. Tym razem mieliśmy okazję podziwiać białe szczyty, które zdawały się być znacznie bardziej niedostępne, niż jeszcze latem. Im wyżej się znajdowaliśmy, tym łatwiej się szło. Dotychczas spotykaliśmy oblodzone miejsca, a teraz wszystko to zastąpił najzwyklejszy śnieg. Kiedy znaleźliśmy się wśród kosówki, wiedzieliśmy już, że od szczytu dzielą nas minuty. Zdradzały to także widoki, które stawały się coraz ciekawsze. Po chwili dotarliśmy do celu i postanowiliśmy trochę odpocząć.

Pora na przerwę na szczycie Grzesia

 

Od startu wędrówki nie mieliśmy okazji nic przegryźć, więc zrobiliśmy sobie dłuższą przerwę. W moim menu królowały oczywiście słodycze i kawa. W międzyczasie podziwialiśmy widoki i zerkaliśmy na dalszą część szlaku. Plan był raczej prosty. Dojdziemy tam gdzie się da, nacieszymy się pogodą, a później spokojnie wrócimy. Nie stawialiśmy sobie żadnych konkretnych wymagań i dlatego cały ten spacer mijał naprawdę fajnie.

Wiosna w Tatrach, wygląda w wyższych partiach łudząco podobnie do zimy.

 

Mieliśmy okazję przemierzać już ten szlak latem. Co ciekawe, ośnieżone góry wydawały się nam wyższe, groźniejsze i bardziej imponujące. Szlak z Grzesia na Rakoń jest prosty, a warunki na trasie były naprawdę dobre. Przy asyście zawodników ruszyliśmy przed siebie, rozglądając się uważnie na boki.

Lawiniska na zboczach Łopaty

 

Spore wrażenie zrobiły na mnie ślady po schodzących w rejonie lawinach. Nie sądziłem, że to tak powszechne zjawisko. Robi wrażenie, prawda? Z każdą kolejną chwilą, byliśmy coraz wyżej, a w związku z tym, mieliśmy szerszą panoramę. Towarzyszyła nam ciągle wyniosła Babia Góra, a dookoła błyszczały białe tatrzańskie szczyty. Na północnych stokach zima ciągle trzymała się nieźle, jednak południowe zbocza zdradzały już powoli nadchodzącą wiosnę.

Szlak wyprowadzający na szczyt Wołowca

 

Ruch na szlaku był duży i sporo osób zmierzało na Wołowiec. Był to nasz pierwszy szczyt przekraczający 2000 m, ale teraz, pokryty śniegiem, robił na nas znacznie większe wrażenie niż podczas ostatniej wizyty. My niespiesznie zbliżaliśmy się do Rakonia, na którym mieliśmy zamiar odpocząć i zastanowić się co dalej. Pogoda była wyborna, ale wyruszyliśmy stosunkowo późno na szlak i powoli zwyciężały w nas te rozsądne myśli.

Wołowiec z tej perspektywy, wyglądał na kawał góry

 

Kolejna przerwa, sporo zdjęć, trochę kawy i w końcu po chwili postanowiliśmy podejść do przełęczy. Mieliśmy stamtąd ciekawe widoki, a następnie przez Grzesia planowaliśmy powrót do doliny. Wołowiec górował nad nami i przez chwilę zastanawiałem się, jakby to wszystko wyglądało z jego wierzchołka. Jednak robiło się już późno i szczerze mówiąc, jakoś nie czuliśmy się na siłach, żeby wybrać się w stronę szczytu. Przesilenie wiosenne?  Zresztą to nasza pierwsza wizyta w Tatrach, kiedy te są pokryte śniegiem i Rakoń nas w pełni zadowolił. Cała ta wędrówka miała być spokojnym, relaksującym spacerem, dlatego też bez większego żalu zawróciliśmy.

Kolejni narciarze w zasięgu wzroku

 

Wybieramy powrót przez Długi Upłaz, żeby jak najdłużej podziwiać rozległe panoramy. W skrócie: wracamy dokładnie tą samą trasą, którą podchodziliśmy. Słońce miejscami wytapia zalegający śnieg, który zamienia się w lepką breję, ale mimo wszystko idzie się nieźle. Trzeba oczywiście uważać. Kiedy przyjrzeliśmy się dokładnie, zauważyliśmy z góry,  jak na Polanie Chochołowskiej widać rosnące krokusy. Kilka kolorowych plam i sporo malutkich z tej perspektywy „kropeczek” przemierzających ścieżki.

Polana Chochołowska widziana z góry

 

W planach mamy jeszcze wizytę na polanie. Wcześniej, nie zatrzymywaliśmy się na dłużej, aby spokojnie przejść na Rakoń. Teraz popołudniowe słońce miało ciekawiej oświetlać dolinę, ale liczyliśmy także, że turystów będzie już nieco mniej. Tak ciepły dzień sprawił, że zejście z Grzesia było ciekawym doświadczeniem. Długimi fragmentami wprost zjeżdżaliśmy na butach na tym rozpuszczonym śniegu. W kilku fragmentach musieliśmy nieco bardziej uważać, ale droga w dół minęła zaskakująco bezproblemowo i szybko.

Jeszcze tylko dłużący się odcinek po lesie i znów będziemy wśród kwiatów.

 

Tatrzańskie krokusy już na nas czekały. Miałem wrażenie, że jest ich jeszcze więcej niż rano. Ubyło natomiast turystów, więc spokojnie udaliśmy się na jedną z ławeczek koło kapliczki. Pozwoliliśmy sobie na nieco dłuższy odpoczynek, a ja ruszyłem wzdłuż ścieżki, szukając jak najciekawszych ujęć. Ciekawe, ile osób tego dnia wykonało identyczne zdjęcia. Było naprawdę ładnie i trudno się z tym kłócić.

Tak wyglądają wiosna i krokusy w Tatrach. Piękne widoki na zakończenie tego umiarkowanie udanego dnia

 

Całe to krokusowe szaleństwo, jest jednak moim zdaniem nieco rozdmuchane. Fakt, taka polana pełna kwiatów wygląda naprawdę pięknie. Jeżeli jednak spodziewacie się, że widok ten powali was na kolana, to możecie nieco się rozczarować. Dało się słyszeć, że sporo osób oczekiwało czegoś zupełnie innego. Na szczęście dla nas, kwiaty były jedynie urokliwym dodatkiem do zaplanowanej wycieczki, więc nie mogliśmy narzekać. W końcu nadszedł czas, w którym musieliśmy rozpocząć powrót. Droga minęła nam szybko, a u wylotu doliny, słońce powoli zaczęło obniżać swoją wysokość. Był to idealny czas, by zrobić jedno, ostatnie zdjęcie z tym symbolem wiosny w Tatrach.

Wiosna, ach to ty!

 

Jakie są nasze wrażenia? Bardzo mieszane. W Dolinie Chochołowskiej byliśmy w sobotę i już wtedy wydawało się nam, że suniemy w jednej, gigantycznej masie ludzi. Jak się miało okazać, bardzo się myliliśmy. Kolejnego dnia, do doliny weszło około 25 tys. ludzi, a czas w kolejce po bilet mógł przekraczać nawet godzinę! Istne szaleństwo. No i co z tym zrobić? Polska część Tatr jest mała, a sporo osób chciało jednak zobaczyć to zjawisko. Sami chcieliśmy to zrobić. Najbardziej boli mnie jednak fakt, że część z tych osób nigdy nie powinna się tam znaleźć. Zabawa ze strażnikami w chowanego i próba zdobycia zdjęcia wśród kwiatów to żałosny widok, który chyba nie przystoi dorosłemu człowiekowi. O pozostawianiu śmieci już nie wspominam.

Czy polecilibyśmy wam wizytę na Polanie Chochołowskiej? Tak, ale raczej nie w samym szczycie „sezonu”. Poza tym, krokusy znajdziemy nie tylko tam. Mimo wszystko warto raz w życiu zobaczyć ten widok, aby samemu wyrobić sobie opinię na ten temat. Wiosna w Tatrach naprawdę może się spodobać. Niezmiennie zapraszamy do galerii, gdzie więcej zdjęć z tego dnia. Zachęcam też do odwiedzin sklepu, w którym kupić możecie wydruki zdjęć. A teraz małe słowo końcowe: chodźmy w góry i podziwiajmy naturę, ale starajmy się o nią dbać. Taki mały apel.

Krokusy w Dolinie Chochołowskiej – informacje praktyczne

 

• Wstęp do Tatrzańskiego Parku Narodowego jest płatny, podobnie jak parkingi u wylotu Doliny Chochołowskiej.
• Czas przejścia całej doliny to około 2:20 h, w czasie których pokonać trzeba ponad 7 km.
• Kwiecień w Tatrach to ciągle czas, kiedy na szlakach może zalegać śnieg. Mimo że szlak jest raczej płaski, to na kilku podejściach może być naprawdę ślisko.
• Krokusy w Tatrach rosną nie tylko na Polanie Chochołowskiej. Znajdziecie je również m.in. na Polanie Kalatówki, Polanie Kopieniec, Hali Pisanej czy Dolinie Lejowej.
• Spotkać je można również w Gorcach (okolice Turbacza i Kudłonia), a także w Beskidzie Żywieckim (Rysianka czy Hala Lipowska).
• Jeżeli nastawiacie się na romantyczny spacer wśród krokusów to… zdecydowanie wybierzcie się w środku tygodnia. Najlepiej o samym świcie lub późnym popołudniem.

 

Zapisz się do newslettera i bądź na bieżąco z nowymi wpisami