Dziennik – co u mnie słychać?

Co u mnie słychać? Co planuję i czy może właśnie gdzieś podróżuję? Oto mój dziennik.

Oto dziennik dla wszystkich osób, które chciałyby być na bieżąco z tym, co dzieje się na blogu. Jeśli nie korzystasz albo nie przepadasz za mediami społecznościowymi, to nie musisz zmieniać swoich przyzwyczajeń, by śledzić moją nierówną walkę z grawitacją. W jednym miejscu znajdziesz zapis tego, z jakim podejściem ostatnio walczyłem, które dało mi w kość i co planuję dalej. Czasami podzielę się też wrażeniami sprzętowymi, czy… memem! Takie posty na fejsie, tylko bez fejsa.

Wpisy umieszczane są chronologicznie, a na górze znajdziesz ten najbardziej aktualny. Aktualna pozycja na mapie dzięki Poltrax.

Śledź moje przejście Głównego Szlaku Beskidzkiego

17.09 – Film z Głównego Szlaku Beskidzkiego już dzisiaj!

Koniec tego roku będzie dla mnie bardzo wymagający. Szczerze mówiąc, to zdecydowanie bardziej wolałbym znowu iść na szlak. Dużo pracy, obowiązków, ale przede wszystkim nauki przed egzaminami wewnętrznymi na kursie przewodnickim. Mija już praktycznie rok, odkąd rozpocząłem tę przygodę. Im dłużej zgłębiam tajniki wiedzy, tym chyba bardziej byłoby mi teraz żal gdzieś się „wyłożyć”. Wszystkie więc wolne chwile będę starał się przeznaczyć na naukę.

Nie oznacza to jednak całkowitego przestoju na blogu! Wiem, że później z wolnym czasem może być różnie, dlatego postarałem się, żeby moje wspomnienia z przejścia Głównego Szlaku Beskidzkiego miały swój filmowy debiut. Już dzisiaj, o godzinie 19:00, na kanale pojawi się nowy film. Mam nadzieję, że się Wam spodoba. Kolejne, (bo będą kolejne!), postaram się wrzucać już w wolnej chwili. Chciałem jednak, żebyście z całą tą historią, którą tu śledziliście, mogli się zapoznać w nieco bardziej interesujący sposób. Do zobaczenia w komentarzach!

20.08 – Powroty są trudne

Minął już tydzień, odkąd ukończyłem Główny Szlak Beskidzki. Te siedem dni to w teorii bardzo dużo czasu, by zebrać myśli. Niestety, trochę jak na złość, nie umiem ich jeszcze ładnie przelać na papier. Czego bym w środku nie czuł, to spod klawiszy wychodzi to:

„No, było fajnie”

I to prawda! Było tak fajnie, że do teraz nie mogę się przestawić. Wir obowiązków szybko jednak mnie wchłonął, a zrobione zdjęcia i nagrane klipy oglądam, póki co, tylko ukradkiem. Ciągle zastanawiam się w jakiej formie pokazać te kilkanaście dni na szlaku. Jeden dłuższy film, czy raczej odcinkowy serial? Jeżeli masz chęć, to możesz udać się do tego posta na Youtube i oddać swój głos w ankiecie.

13.08 – GSB dzień 16. Meta w Ustroniu!

12.08 – GSB dzień 15. Z Hali Miziowej na Pietraszonkę

Pewne nieprzewidziane wydarzenia sprawiły, że już jutro wieczorem muszę być u siebie. Mój plan związany z przejściem Głównego Szlaku Beskidzkiego diametralnie się więc zmienił. Najpierw zakładał 18 dni, potem 17, a teraz jeszcze jeden dzień mniej. Rano do mety miałem prawie 78 kilometrów.

To chyba częsty problem osób, które przemierzają ten szlak. W końcu to 500 km, których przejście zajmuje sporo czasu. Skąd go brać?

Dzisiaj miałem przejść do Węgierskiej Górki i skończyć etap po 24 kilometrach. Kolejne dwa dni chciałem przeznaczyć na wędrówkę przez Beskid Śląski. To jednak nie wchodziło już w grę.

Było tylko jedno wyjście. Przejść dzisiaj tak dużo, jak się da, żeby jutro mieć szansę dotrzeć do Ustronia w godzinach popołudniowych.

Z Hali Miziowej wyruszyłem jeszcze przed świtem. Jest jakaś magia w tym kolorze, który maluje się przed wschodem na horyzoncie.

Odcinek na Halę Rysiankę był bardzo przyjemny. Dwa, większe podejścia, ale raczej spacer. O poranku chyba każdy szlak ma bonusowe punkty do urody. Grząsko jednak było, a niekiedy szukanie obejść kałuży kończyło się tym, że wchodziło się w obejście obejścia.

Tatry tylko delikatnie rysowały się w oddali. Szósty dzień na nie polowałem i w czasie GSB nic z tego nie wyszło. Pognałem więc w stronę Hali Pawlusiej, a dalej szlakiem w kierunku Węgierskiej Górki. Na odcinku trawersującym zbocze Romanki jest jedyny łańcuch na całym Głównym Szlaku Beskidzkim! Nic trudnego, po prostu ubezpiecza miejsce, które przy niepogodzie może być śliskie.

Nie umiem wyjaśnić dlaczego, ale podobał mi się fragment od Słowianki do Węgierskiej Górki. Jakiś taki sielski, a niekiedy i widokowy. W samym miasteczku asfalt też nie był jakoś mocno uciążliwy.

Tutaj jednak zaczęły się schody, bo po 24 km czekało mnie jeszcze 18 i blisko kilometr przewyższeń. Ciepło było, słońce przypiekało, a ja dreptalem dzielnie do góry. Kiedy jednak dotarłem wystarczająco wysoko, szlak na nowo mnie oczarował. Hala Radziechowska zrobiła mi dzień!

Naprawdę bardzo ładny jest ten odcinek w kierunku Baraniej Góry, chociaż niekiedy moje stopy płakały na luźnych, wyjeżdżających spod butów kamieniach. Szczyt zapewnił sporo ładnych widoków, ale wieża rzeczywiście jest zamknięta i nieczynna.

Końcówka tego etapu to w teorii proste zejście. W praktyce jednak znienawidziłem ten fragment, bo kamulców było tam milion i pięć. Nocleg znalazłem na Pietroszonce. Według map pokonałem tego dnia prawie 43 km i 1700 metrów w pionie. Realnie pewnie jeszcze trochę więcej.

Dużo, ale dzięki temu kropka w Ustroniu znów stała się realna. Do końca 36 km. Jutro więc wielki dzień. Spokojnie, uważając na kamienie, by na samym końcu nie zrobić sobie jakiejś głupiej kontuzji. No albo jak to mawia młodzież, by nie zesrać się metr od kibla.

11.08 – GSB dzień 14. Z Przełęczy Krowiarki na Halę Miziową

Pięć dni prób i pięć dni porażek. Nawet dzisiaj Tatry skryły się pod chmurami. Jutro ostatnia szansa dla ludzi takich, jak ja, czyli ze „średnim” wzrokiem. W Beskidzie Śląskim będą pewnie już zbyt odległe.

Byłem w szoku, gdy zobaczyłem, co działo się na parkingach w okolicy Przełęczy Krowiarki przed piąta rano. Absolutnie wszystkie miejsca były zajęte. Kiedy podchodziłem więc na Babia Górę, mijałem tłumy wracające ze wschodu słońca. Pewnie nawet swojej czołówki nie trzeba było zabierać, tak jasno musiało być w nocy.

Trudno było niekiedy przeciskać się na wąskiej ścieżce, ale im bliżej szczytu byłem, tym luźniej się robiło. Na wierzchołku zostało może kilkanaście osób. Wiało jak zwykle, ale widoki dopisywały. No, może poza Tatrami. Do schroniska na Markowych Szczawinach ruszyłem w dobrym humorze, a gdy wypilem tam kawę, to już w ogóle niestraszne mi były kolejne kilometry. Przez chwilę jednak.

Wszystko co dalej było dla mnie nowe, a że ścieżką trawersująca od północy ma sporo uroku, to szło się bezproblemowo. Kłopoty pojawiły się wtedy, kiedy jakimś cudem musiałem w górach iść pod górę. Kto by to przewidział przed wyjściem z domu?

Zbierałem więc przewyższenia, uważnie oglądając otoczenie. Hala za szczytem Mędralowej to moje nowe odkrycie! Teren falował, więc często zdobytą wysokość musiałem po chwili oddawać. Oddać natomiast nie musiałem herbaty, którą mnie poczęstowano w bazie Głuchaczki. Dzięki!

Na Przełęczy Glinne włączył mi się tryb: „Przestań już nagrywać, bo nigdy nie dojdziesz”, więc mimo sporego przewyższenia, sprawnie dotarłem do schroniska na Hali Miziowej. Tu wypadła metą tego odcinka, raptem po 33 km i 2050 metrach przewyższeń. Nie sądziłem, że na tym odcinku aż tyle ich można nazbierać. Moje nogi też są ciągle zdziwione. Nie informuję ich jeszcze, że jutro znowu idą. Niech śpią w niewiedzy.

A klipów, tylko dzisiaj, nagrałem dokładnie 441. Co ja z tym zrobię, to nie mam pojęcia. Pozdrawiam wszystkich, którzy też się dzisiaj na Babią wybrali!

10.08 – GSB dzień 13. Ze Skawy na Przełęcz Krowiarki

To był długi dzień. Długi nawet wśród tych długich. Najpierw mityczny odcinek od zakopianki, przez Skawę, Jordanów i Bystrą. Chyba nie cieszy się on popularnością wśród turystów, ale nie szło mi się źle. Asfaltu nie brakowało, to prawda, ale było trochę wzgórz, widoków, a nawet odcinki przez las. O poranku było też rześko, więc sprawnie pokonałem te 15 km.

Wreszcie znalazłem się u stóp Policy. W tej części Beskidu Żywieckiego jeszcze mnie nie było, więc z ciekawością pokonywałem kolejne kilometry. Szlak raczej jednostajnie piął się do góry. Czasami dało się coś zobaczyć, ale jednak dominował głównie las.

Wyobraźcie sobie też, że dopiero dzisiaj pobiłem rekord wysokości na GSB, ustanowiony pierwszego dnia. To wtedy wszedłem na Tarnicę, która mierzy 1346 m n.p.m. Polica natomiast wznosi się na 1369. Kilkanaście dni musiałem czekać, by znaleźć się wyżej, niż pierwszego dnia.

Liczyłem na to, że z Policy będzie widać trochę więcej. Może to nieco wynagrodziło by mi fakt, że już czwarty dzień z rzędu Tatry chowają się pod chmurami. Jutro kolejna okazja, może sama Królowa Beskidów, Babia Góra, zaczaruje nieco pogodę.

Pokonałem dzisiaj szlakiem jakieś 38 km i blisko 1500 metrów w pionie. Nocuję natomiast poniżej Przełęczy Krowiarki, w Zubrzycy Górnej. Tylko tutaj znalazłem coś wolnego na weekend. Mijałem co prawda schronisko na Hali Krupowej, ale pomyślałem, że to trochę za blisko i warto podejść dalej. Na dojście do Markowych Szczawin się z kolei nie pokusiłem, bo bym padł tam zapewne nieżywy.

Jutro liczę na piękne widoki!

09.08 – GSB dzień 12. Ze Studzionek do Skawy

Plan był inny. Wyobrażałem sobie, że poranek będzie piękny, a jak dotrę na Halę Długa i Turbacz, to widoki zwalą mnie z nóg. Niestety.

Już od samego rana było pochmurnie i mgliście. Studzionki opuściłem tuż po piątej, czekając jeszcze chwilę, by przestało padać. Szlak nie sprawiał trudności, ale im wyżej się piąłem, tym szybciej do mnie docierało, że z widoków nici.

Hala Długa to chyba jedna z piękniejszych hal w całych Beskidach. Przy dobrej pogodzie pięknie prezentują się stamtąd Tatry. Ja jednak musiałem ratować się ucieczką do pobliskiego schroniska. Zero widoków i deszcz. Nim wyciągnąłem pelerynę, już cały byłem mokry.

No i w zasadzie przez kolejne godziny skupiałem się na stawianiu kroków. Szlakami spływały strugi wody i chociaż mglisty las bywa klimatyczny, to jednak szarówka nieco rozczarowała.

Szczęście dopisało mi tuż przed Maciejową, kiedy pogoda się poprawiła. Wstąpiłem tam na kawę, chwilę wygrzałem się do słońca i zszedłem do Rabki-Zdroju. Tutaj klasyka, czyli zakupy i dreptanie po chodnikach i asfaltach. Postanowiłem jednak zanocować kawałek za miejscowością, żeby jutrzejszy odcinek był krótszy. Ponoć szlak przez Jordanów i Bystrą nie należy do atrakcyjnych, ale jutro sprawdzę to osobiście. Zawsze to trochę krócej.

Pora ruszać w Beskid Żywiecki! Najtrudniejsze dni na szlaku dopiero przede mną. Jeśli jednak pogoda dopisze, to powinni być pięknie.

08.08 – GSB dzień 11. Z Przełęczy Przysłop na Studzionki

Dzisiaj lenistwo na całego! Ledwie 27 km i 1250 metrów w pionie.

Przyjemny to był dzień, chociaż z jednym, malutkim „ALE”. Poranek był umiarkowanie ładny. Słońce dopisało, ale nie dopisało miejsce, w którym się akurat wtedy znajdowałem. Bywa.

Początek tego etapu to bezproblemowy szlak w stronę Krościenka. Trzeba było dzisiaj pożegnać Beskid Sądecki, w którym spędziłem dwa ostatnie, przyjemne dni. Zejście do miasta oznaczało jedno – zakupy. Wnętrze mojego plecaka przypominało po chwili bardziej skrytkę z zapasami przedszkolaka, niż człowieka w (ekhm) sile wieku, ale słodycze zaskakująco dobrze smakują w czasie górskich wędrówek.

Pierwsze kroki w Gorcach należały do udanych. Zabudowa Krościenka oddalała się z każdym krokiem, a po drugiej stronie Dunajca wznosiło się pasmo, w którym byłem jeszcze kilka godzin temu. Na całe szczęście szlak na Lubań, który był moim celem, nie jest już tak stromy, jak ten wczoraj. Droga z Rytra na Radziejową to jednak kawał harówki.

Tu było inaczej. Jednostajnie i długo do góry, ale bez przesadnych stromizn. Ot, takie dreptanie. Na tym etapie wędrówki pojawiło się jednak „ALE”. Było pięknie, ALE Tatry skryły się pod chmurami. Nie poprawiło się już do samiutkiej wieży na szczycie Lubania. Widok był więc jak zwykle wspaniały, ALE jednak żal trochę tej panoramy Tatr.

Chwilę później zaczęło mżyć, zgodnie z prognozami zresztą. Dlatego dzisiaj nie chciałem bezsensownie wydłużać trasy, a taki krótszy, regenerujący dzień się przyda. Beskid Żywiecki i Babia Góra coraz bliżej. Reszta tego odcinka to w zasadzie spacer, przerywany nieznacznymi podejściami i obniżeniami. Bez emocji, ale też bez trudności. Mało widokowy, ale jednak relaks.

Jutro raczej niezbyt trudny dzień. W drodze na Turbacz będę mijał piękną Hale Długą. Tam Tatry już mi się nie schowają!

07.08 – GSB dzień 10. Z Hali Łabowskiej na Przełęcz Przysłop

Czas mija szybko, kiedy macha się cały dzień nogami, a te pozostałą chwilę wykorzystuje na zaplanowanie kolejnego dnia, czy znalezienie noclegów.

Poranek był piękny! Tylko że Hala Łabowska, gdzie nocowałem, nie jest najbardziej widokowym miejscem na świecie. Do Rytra udałem się jednak w dobrym nastroju. Porzuciłem Pasmo Jaworzyny i ruszyłem w kierunku Pasma Radziejowej. Kilka miłych dla oczu widoków pojawiło się na zejściu.

W Rytrze jest wszystko, co potrzebne, czyli sklep i apteka. W tej drugiej uzupełniłem elektrolity, bo te 10 godzin marszu dziennie bywa męczące. Żadnych innych „wspomagaczy” chyba nie mieli.

No i tu się też zaczęło. Rytro leży na wysokości mniej więcej 350 m n.p.m., a szczyt Radziejowej ma 1262 (albo 1266, w zależności od źródeł). Matematyka jest nieubłagana. Podejście wyrwało więc od razu do góry, ale że ładnie było, to nie czułem tego aż tak mocno. Wreszcie zrobiło się widokowo, ścieżki były wygodne i jakoś przyjemnie mijał czas.

Nie odmówiłem sobie oczywiście wejścia na wieżę widokową na Radziejowej, chociaż Tatry skryły się za chmurami. Już widzę te memy:
„Szedł 250 km, żeby zobaczyć Tatry, ale wyszły chmury”.

Jutro kolejna szansa na pięknym Lubaniu! Kolejny dzień bowiem to już zwiedzanie Gorców.

06.08 – GSB dzień 9. Z Banicy na Halę Łabowską

Nocuję dzisiaj w schronisku, w którym prąd bywa czasami, a wieczorami go nie ma. Z Internetem i zasięgiem też krucho. Woda w prysznicu jednak ciepła, łóżko wygodne, kawę mają, a do tego pyszny żurek! Pozdrawiam załogę.

W skrócie więc: bardzo miły dzień! Niby 32 km, prawie 1500 do góry, a szło się jakoś tak leniwie.

Opuściłem dzisiaj Beskid Niski, który żegnał mnie, a jakże, deszczem. Bez żalu pognałem dalej, bo chociaż pasmo to lubię, to chyba jednak w miejscach, które sam mogę wybrać. Szlak takiej swobody nie zapewnia, a deszcz i błoto na pewno nie sprzyjały kontemplacji przyrody.

Po paru godzinach marszu wkroczyłem w Beskid Sądecki. Powoli, stopniowo, najpierw odwiedzając jeszcze Krynicę – Zdrój. Zrobiłem zakupy i pognałem na Jaworzynę Krynicką. Pognałem jednak to za duże słowo. Na szczycie zorientowałem się, że jakoś tak chłodno, bo raptem 12 stopni. No a że wiało, to odczuwalna pewnie jeszcze niżej. Dotarło to do mnie, kiedy jako jedyny paradowałem tam w spodenkach.

Odpocząłem, zjadłem i ruszyłem dalej. Wyszło wreszcie słońce, po początkowym podejściu szlak był teraz spacerowy, no i wreszcie…suchy. Trochę błota się pojawiło, ale o mokrych butach mogłem już zapomnieć. Niby kawał drogi, a przed 15 byłem już na Hali Łabowskiej, gdzie nocuję.

Kombinuję teraz co dalej, pije kawę, no i oczywiście pozdrawiam! Wiecie, że już połowa za mną? Dzisiaj przekroczyłem 250 km.

05.08 – GSB dzień 8. Z Bartnego do Banicy

Ostatnie wschody słońca nie należały do zbyt urodziwych i nie inaczej było dzisiaj. Ósmy raz z rzędu wychodzę o piątej i ciągle czekam na ładne światło. Chciałbym w kalendarzu na 2025 rok mieć jakiś kadr z Głównego Szlaku Beskidzkiego, więc choćbym miał niedospać, to nie odpuszczę.

Z Bartnego ruszyłem w stronę Wołowca. To całkiem urokliwy odcinek, jednak mokre trawy i wąskie, zarośnięte ścieżki nie pozwalały nabrać rytmu. Ten motyw powtarzał się dzisiaj wielokrotnie. Beskid Niski – Beskid Śliski? Klimat był jednak świetny, bo mimo że pochmurno, to gdzieś nad wszystkim unosiła się niekiedy tajemnicza mgła. Widziałem nawet jelenie, ale łączny czas nagrań z nimi to jakieś 0,3 sekundy.

Nogi rozgrzałem w drodze na Popowe Wierchy, jedno z trzech głównych podejść tego dnia. Chyba najłatwiejsze, bo rozprawiłem się z nim raz dwa. Po zejściu do Zdynii udało mi się zlokalizować sklep, gdzie popędziłem niemal jak na skrzydłach. Czynny od 6:30! Uzupełniłem zapasy, co od razu poczułem po ciężarze plecaka, ale że wychodząc z wsi zajadałem lody, to nawet się tym nie przejmowałem.

Na Rotundę wszedłem sprawnie, bo nie mogłem się doczekać widoku chyba jednego z najpiękniejszych cmentarzy z okresu I wojny światowej. Cmentarz nr 51 jest po prostu niesamowity i cieszę się, że wreszcie mogłem go zobaczyć na żywo.

Myślami rozprawiałem się już jednak z Kozim Żebrem, a chwilę później rozprawiałem się z nim mięśniami. To chyba rzeczywiście mój faworyt, jeśli chodzi o intensywność podejścia. Zmachalem się tam jak głupi, ale zejście nie było już tak trudne. Wczorajszy Kolanin zdetronizowany, ale wcale nie tak zdecydowanie. Te podejścia w Niskim są krótkie, ale dosyć intensywne. Jednego dnia można przekraczać i trzy grzbiety, więc podchodzenia nie brakuje.

Nie miałem planu na ten dzień. Zamierzałem po prostu iść przed siebie, bo wiedziałem, że po drodze będę mijał miejsca z noclegami. Ścigałem się trochę z pogodą, ale też starałem się obserwować moją nieco osłabioną nogę. Ta spontaniczność dzisiaj się jednak opłaciła. Jedynie ostatnie dwie godziny szedłem w deszczu, a jeśli chodzi o dzienny dystans, to udało się pokonać ponad 36 km i blisko 1500 metrów w pionie. Kto by pomyślał, że w Niskim można tyle uzbierać?

Jutro opuszczam to pasmo i wchodzę w Beskid Sądecki. Prognozy są mieszane. Deszcz nie przeszkadza mi jakoś mocno. Nakładam pelerynę i idę. Mój aparat jednak nie jest wodoodporny i czasami żal przejść obok bez zdjęcia czy nagrania. Zwłaszcza, gdy mija się coś ładnego. Z nogą lepiej, oby lepiej było też z pogodą! Gorzej za to z kawą, bo się skończyła i zapomniałem kupić. Jutro mijam Krynice – Zdrój i kawa jest pierwsza na zakupowej liście.

04.08 – GSB dzień 7. Z Chyrowej do Bartnego

Poluję nieustannie na wschody słońca, ale ciągle czekam na taki, który zwali mnie z nóg. O poranku było całkiem ładnie, ale to jeszcze nie to.

Powoli zanurzyłem się w las i poprzez Polanę i Łysą Górę dotarłem w okolice Grzywackiej Góry. Szlak nie prowadzi na jej wierzchołek, ale podszedłem kawałek. Na szczycie znajduje się krzyż milenijny, a wokół niego wiją się schodki, prowadzące na taras widokowy. Nie jestem fanem takich konstrukcji, zwłaszcza że bujało. Okazało się później, że były to najbardziej okazałe panoramy tego dnia.

Do Kątów ruszyłem z uśmiechem, ale szybko zmazał mi się z twarzy.
Zapomniałem, że dzisiaj niedziela. Jedyny sklep po drodze miał więc skrócone godziny pracy, a ja przyszedłem sporo za wcześnie. Uznałem, że nie ma sensu tyle czekać, zwłaszcza że mam jeszcze zapasy.

Wkroczyłem następnie do Magurskiego Parku Narodowego, który będzie mi się śnił od dzisiaj po nocach. Drzewa wszędzie! Kilka bitych godzin w lesie. Podejście na Kolanin niemal mnie wykończyło, ale chociaż szczyt stawiał zacięty opór, to udało mi się na niego wgramolić. Kulminacyjnym momentem była dzisiaj Magura.

Bartne przywitało mnie widokiem bacówki. Wynagrodziłem sobie dzisiejszy trud kawą i pierogami.

Trudny to był dzień, bo moja wczorajsza kontuzja pogłębiała się z każdym kolejnym krokiem. Pod koniec już ledwo ciągnąłem nogę za sobą. Te 34 kilometry i 1500 metrów w pionie trochę mi się przez to dzisiaj dłużyły.

Planem na jutro jest brak planu. Wstanę, sprawdzę swoją formę i… pójdę przed siebie. Po drodze mijam kilka miejscowości z noclegami. Na ile pozwoli noga, tam dojdę.

03.08 – GSB dzień 6. Z Rymanowa – Zdroju do Chyrowej

Miało padać i padało. Już od wczoraj zerkałem na prognozy i zastanawiałem się, czy da się jakoś przechytrzyć Matkę Naturę. Nie dało się. Padało od rana do późnego popołudnia.

Wyszedłem więc wcześnie, bo skoro miałem być mokry, to lepiej szybko dotrzeć na kolejny nocleg. Z Rymanowa-Zdroju udałem się w kierunku kolejnego uzdrowiska na szlaku – Iwonicza-Zdroju. Tam zaczął się asfalt, a chwilę później deszcz. Jak więc pewnie sobie wyobrażacie, szczęśliwy z tego powodu nie byłem.

Ucieszyłem się jednak chwilę później, gdy z Lubatowej sprawnie udało mi się przedostać do lasu. Pod rozłożystymi koronami drzew padało mniej, a i ścieżka bardziej sprzyjała stopom.

Podejście na Cergową poszło mi zaskakująco sprawnie. Końcowy fragment niektórzy nazywają „ścianą płaczu”, ale to raptem kilka minut dreptania. Nawet błoto mnie nie powstrzymało. Nie w tym miejscu.

Na szczycie stoi wieża, w normalnych warunkach widokowa. Nie było jednak co oglądać, więc pomknąłem dalej. Na chwilę zatrzymałem się koło pustelni św. Jana z Dukli, a następnie sprawnie, poprzez Chyrową, zszedłem do… Chyrowej. No i na tym zdjęciu błoto mnie pokonało. Gdzieś niefortunnie podjechała mi noga i coś mnie od tamtego momentu kłuje w udzie. W takich chwilach jednak wyznaje dwie proste zasady:
1. To się zateguje.
2. Chodzić obserwować.

Jutro ma być już ładnie. Kiedy to pisze, gdzieś między chmurami pokazuje się błękit nieba.

02.08 – GSB dzień 5. Z Komańczy do Rymanowa – Zdroju

Wczoraj pożegnałem Bieszczady i wkroczyłem w drugie pasmo górskie na trasie mojej wędrówki. Odcinek prowadzący przez Beskid Niski ma długość mniej więcej 150 km, więc czeka mnie sporo maszerowania.

Poranek był pogodny i sprawnie zabrałem się do dreptania. O świcie jeszcze mi się chce. Jasnym punktem tej części dnia były widokowe łąki i Wahalowski Wierch. Łatwo zapamiętać jego wysokość – 666 m n.p.m.

Nie pogubiłem się tam, jak niekiedy ostrzegały internetowe relacje i dziarskim krokiem poprzez Kamień ruszyłem w stronę Przybyszowa. Beskid Niski jest pasmem, w którym gdzieś nad dolinami unosi się duch historii. O tym, że mieszkali tu kiedyś Łemkowie, mówią nieliczne już ślady. Starałem się więc ich poszukać, niespiesznie zwiedzając.

Relaks skończył się chwilę później, bo podejście na Tokarnię było dosyć intensywne. Szczyt jednak nie zostawił mnie bez nagrody. Można było na wierzchołku nieco nacieszyć oczy widokami.

Potem był las. Tak ze trzy godziny, ale ciągle maszerowało się przyjemnie. To skończyło się jednak dramatem. Dramat ten miał postać asfaltu, liczył blisko 6,5 km, no i myślałem, że tam po prostu padnę. Nawet nie wiecie, jaką ulgę poczułem, gdy z tych Puław doczłapałem do Bazy Namiotowej SKPB Rzeszów w Wisłoczku. Zimna woda z tamtejszej studni od razu poprawiła mi humor. No i jakoś tak miło było odwiedzić miejsce, w którym przecież nie tak dawno bazowałem.

Do mety w Rymanowie-Zdroju udałem się przez Wołtuszową. To kolejna, wysiedlona miejscowość, po której ostały się już nieliczne ślady. Takich miejsc w czasie mojej wędrówki przez Beskid Niski nie zabraknie.

Teraz pada deszcz. Najgorsze, że jutro też ma padać. Pelerynę już wyciągnąłem z dna plecaka, tak na wypadek, gdyby miało „lać”, a nie „siąpić”. Czy w takich warunkach uda się zrobić jakieś zdjęcie i cokolwiek nagrać? To się okaże.

01.08 – GSB dzień 4. Z Cisnej do Komańczy

Tyle drzew, to ja nie widziałem nigdy, a przecież w lesie jestem co chwilę.

O 5 rano, zgodnie już z tradycją, przekroczyłem próg Bacówki pod Honem. Zerknąłem w kierunku horyzontu i momentalnie zrozumiałem – trzeba było jeszcze pospać. Że też akurat na wschodzie musiało być pochmurno?

Wszedłem więc do lasu, rozpoczynając kolejny etap mojej beskidzkiej wędrówki. Intensywne, ale krótkie podejście na Hon pozwoliło mi się nieco rozgrzać.

No i dalej cały ten opis mógłbym skwitować tym, że było dużo drzew. I to ile! Pasmo Wysokiego Działu to istna, karpacka puszcza. Punktów widokowych było może w czasie marszu ze trzy, w tym dwa naciągane. A może i wszystkie.

O dziwo jednak maszerowało się bardzo przyjemnie. Grzbiet był niekiedy wąski, stromo opadał z obu stron, a ścieżka wiła się wśród wysokich buków. Parę jodeł też by się znalazło. Pasmo to w dodatku było świadkiem burzliwej historii i takich śladów w czasie wędrówki można poszukać.

I… to w zasadzie już. Przewyższenia oczywiście były, ale rozkładały się jakoś tak równomiernie. Nie zdychałem w drodze do góry. Nie czyniłem tego również po drodze w dół. Na Hryszczatą wszedłem w mgnieniu oka, a etap do Jeziorek Duszatyńskich minął bardzo przyjemnie. W dodatku do tego momentu spotkałem na szlaku może z pięć osób, więc cały ten las dzieliłem jedynie z dzikimi stworzeniami. Leśna cisza, błogi cień, no i urokliwe jeziora – no milutko.

Droga z Duszatyna do Komańczy zasługuje jednak na osobny akapit. Kawałek ten wymęczył mnie asfaltem tak mocno, jakbym co najmniej z trzech okrążeń po Hryszczatej wracał. To straszne, jak szybko może zmienić się samopoczucie, kiedy z cichego lasu, wejdzie się na bitą, nużącą drogę. Na szczęście rozpadało się zgodnie zgodnie z prognozami, czyli jakieś 100 metrów przed moim miejscem noclegowym. Scena co najmniej jak z hollywoodzkiego filmu.

Dzisiaj pokonałem jakieś 31 km i pewnie koło 1100-1200 metrów do góry. Tyle przynajmniej pokazuje mapa, bo mój zegarek dzisiaj akurat zwariował.

Jutro dzień sądu nad stopami. Prawie 40 kilometrów i sporo asfaltu. Niech mi plecak lekkim będzie.

Mapa ze śledzeniem ma awarię. Może jutro uda się to naprawić.

31.07 – GSB dzień 3. Ze Smereka do Cisnej

Tradycji musiało stać się za dość. Najpierw więc wstałem po czwartej, potem wypilem kawę, a następnie tuż przed wschodem zameldowałem się na szlaku.

Poranek był naprawdę bardzo ładny, a delikatne mgły w dolinach tylko to podkreślały. Początkowy fragment szlaku prowadził otwartym terenem, więc trochę nacieszyłem tam oczy.

Ścieżka w końcu jednak zawinęła do lasu i rozpoczęło się długie i mozolne podejście na Fereczatą. Ze Smereka to prawie 500 metrów w pionie. Skłamałbym jednak, gdybym powiedział, że mi się tam nie podobało. Las tuż o poranku to zupełnie inny las, niż taki znany z popołudniowych spacerów. Las bieszczadzki to już w ogóle bije inne lasy na głowę. Nawet Las Vegas.

W błotku widziałem ślady pazurów, ale czy wiejski Azor zapędziłby się aż tak daleko? No nie wiem. Fereczata pozwoliła mi już pooglądać trochę świata, głównie w kierunku pasma granicznego. Tu zaczęło się też pierwsze tego dnia, delikatne zejście. Wszystko po to, by po chwili znów przyatakować Okrąglik. Atakowałem skutecznie.

Patronem tego dnia była wierzbówka kiprzyca. To te różowo – fioletowe kwiaty, szerzej znane z Tatr. W Beskidach też jednak występują, a na odcinku granicznym było jej naprawdę sporo.

Na Jaśle zrobiłem sobie przerwę, a potem jeszcze jedną na Małym Jaśle. Mniejszą, żeby nawiązać do nazw szczytów.

Odkryłem też tego dnia coś zupełnie absurdalnie śmiesznego. Bolą mnie ramiona, ale wcale nie od ciężkiego plecaka. To wina… nagrywania. Kiedy prostuje i podnoszę ręce, to „ciągnę” ramionami szelki plecaka w górę, a te stawiają opór. Jak ćwiczenia z taśmami. Po powrocie i takim treningu, ramiona będę miał jak pływacy.

W Cisnej zrobiłem zakupy, jakby świat miał się skończyć. Gdy tylko wyszedłem ze sklepu dopadła mnie myśl, że może jednak za dużo. Że może jednak zostawić trochę innym.

– Nie zeżresz tego w tydzień i będziesz musiał nieść! – mówił głos w mojej głowie.

Szybko go uciszyłem, bo przecież chwilę wcześniej byłem na poczcie. Odesłałem statyw, więc w plecaku zrobiło się więcej miejsca.

Na koniec jeszcze pokonałem krótki odcinek do Bacówki pod Honem.

Koniec sielanki, chciałoby się podsumować ten dzień. Od jutra dłuższe chodzenie, takie z trójką, a później może i czwórka z przodu, jak pobłądze. Obym więc nie błądził, bo szkoda nóg. Jutro ostatni dzień w Bieszczadach. Prognozy nie są złe, ale zaczyna straszyć deszczem. Cóż, najwyżej ja będę straszył w pelerynie.

30.07 – GSB dzień 2. Z Ustrzyk Górnych do Smereka

O piątej byłem już na szlaku. Lubię wychodzić wcześnie, bo chłodniej, spokojniej, no i zawsze jest jakaś szansa na ładny wschód słońca. Co prawda ryzyko spotkania niedźwiedzia większe, ale jak się dyszy na podejściu wystarczająco głośno, to żadne zwierzę się nie zainteresuje.

Na dzień dobry ruszyłem w kierunku Połoniny Caryńskiej. Podchodziło się bardzo przyjemnie, zwłaszcza że gdzieś między drzewami zaczynały wpadać pierwsze promienie słońca.

Ponad granicą lasu Bieszczady znowu mnie oczarowały widokami. Za plecami miałem Tarnicę i Szeroki Wierch, więc mogłem zerknąć, gdzie wczoraj byłem. Wgramolenie się na połoninę to jednak dopiero rozgrzewka. Do Kruhlego Wierchu, czyli najwyższego szczytu Połoniny Carynskiej, pozostaje z tego miejsca jeszcze pewnie godzina.

Szlak jest jednak piękny, teren raczej łagodnie pnie się wyżej, no i wszystko to sprawia, że czas mija na tym odcinku momentalnie. Wiało za to koszmarnie i nie wyobrażacie sobie nawet, jak długo biłem się z myślami:

– Zakładać kurtkę, bo wieje lodowaty wiatr, czy nie zakładać, bo wyszło słońce i będzie zaraz ciepło?

Ani nie było ciepło, ani jej nie założyłem. Ot, logika.

Z Połoniny Caryńskiej ruszyłem ku Brzegom Górnym, radośnie tracąc całą wysokość, którą z trudem do tej pory zdobywałem. Uzupełniłem po drodze jeszcze wodę, korzystając z płynącego strumyka i po chwili stałem już pod zboczami Połoniny Wetlińskiej. I co? Kolejne 480 metrów ostro do góry.

Pod schronem klasycznie, czyli dosyć tłumnie. Mam jednak wrażenie, że jak na tak piękną pogodę, to wcale nie było na szlakach zbyt wielu osób.

Od Hasiakowej Skały rozpoczyna się piękny, widokowy spacer. Najpierw na Osadzki Wierch, a potem wreszcie na Smerek. Tam na mojej twarzy pojawia się grymas, który można wziąć niekiedy za uśmiech. Wszystkie, większe podejścia już za mną! Ze Smereka schodzę więc do… Smereka. Taką samą nazwę ma wieś, która obieram na cel. Szlak niknie w lesie i trudno się tam doszukiwać głębszych doznań, ale idzie się sprawnie. Sprawnie też wlewam w siebie popołudniową kawę.

Dzisiaj 27 km i 1500 metrów w pionie. Zwłaszcza ta druga wartość mnie zaciekawiła. Pewnie tylko kilka dni na GSB tę wartość jakoś znacząco przekroczy.

Morale wspaniałe, kawa już wypita, mięśnie działają, a stopy… są. I oby były jak najdłużej.

29.07 – GSB dzień 1. Z Wołosatego do Ustrzyk Górnych

Kto wyruszył o trzeciej nad ranem z domu, żeby już przed szóstą postawić swoje pierwsze kroki na Głównym Szlaku Beskidzkim? A no ja!

Gorąco wierzę w to, że każde pasmo górskie ma swoją Chochołowską. W przypadku Bieszczadów niewątpliwie jest to odcinek na Przełęcz Bukowską. Wiecie jednak co? Szło się bardzo przyjemnie. Niskie, poranne słońce i kompletna cisza. Jak widać nie wszyscy mają rodzeństwo, które ich podrzuci na szlak o nieludzkiej godzinie. Tak, mój brat musiał wstać o 2:30, żeby zawieźć mnie do Wołosatego. Dzięki raz jeszcze!

Od Przełęczy Bukowskiej zaczęły dziać się już cuda. Najpierw te widokowe, bo podejście na Rozsypaniec należy chyba do najciekawszych i najładniejszych w naszych Bieszczadach. To właśnie tam mogłem się również poklepać po plecach za spakowanie lekkiego plecaka. Bez trudu gramoliłem się wyżej. Kolejne cuda zdarzyły się po czterech godzinach od startu, gdzieś za Haliczem. To właśnie tam pomyślałem, że może niepotrzebnie jednak brałem ten statyw. Po czterech godzinach!

Ujęcia są piękne, ale wszystko to zabiera masę czasu. Przy krótkich odcinkach, jak dzisiaj, nie jest to problem. Ale początkowe, „rozgrzewkowe” dni w Bieszczadach to tylko wstęp do przygody i taka sielanka nie musi trwać wiecznie.

W Sudetach, w czasie GSS 2.0 odesłałem go czwartego dnia. Ile wytrzymam tym razem?

Dopiero po kilku godzinach zacząłem spotykać turystów idących z przeciwnej strony. Jak na tak pogodny, wakacyjny dzień, było w zasadzie pusto. Dopiero pod szczytem Tarnicy zrobiło się nieco bardziej tłoczno. Pozdrawiam wszystkich, z którymi zamieniłem tam kilka słów!

Co ciekawe, GSB nie prowadzi na wierzchołek najwyższej góry po polskiej stronie Bieszczadów. Czerwone oznaczenia zawijają z przełęczy bezpośrednio w kierunku Szerokiego Wierchu. Głupio by mi jednak było przejść obok Tarnicy i nie wejść na szczyt. Na wyższą górę w czasie tego przejścia, będę musiał poczekać jakieś 370 kilometrów! Tak daleko, bo aż w Beskidzie Żywieckim, skrywa się Polica.

Marsz przez Szeroki Wierch do Ustrzyk to czysta przyjemność. Kilka bardziej stromych etapów, ale raczej bez przygód. To właśnie ta miejscowość jest metą mojego pierwszego dnia na GSB.

Wnioski? Wszystko super, ale ze stopami mogłoby być ciut lepiej. Nie dziwię się, bo w tym roku nie chodziłem na jakieś długie wycieczki. Mam jednak nadzieję, że mój plan, czyli spokojny start wędrówki, dobrze im zrobi. W końcu Główny Szlak Beskidzki to bardziej maraton, niż sprint, a ja idę czysto turystycznie. Tego mi obecnie trzeba. Jutro znów piękny odcinek!

27.07 – Komu w drogę, temu garb

Sprawdziłem prognozy. Cały najbliższy tydzień ma być przyjemny. Pogodnie, ale nie za gorąco. To świetna szansa, żeby w czasie tych pierwszych, krótszych odcinków, zakomunikować płucom, że lenistwo się skończyło. Nie ma więc na co czekać. Zarezerwowałem pierwsze noclegi, co tak łatwe znowu nie było. Zdecydowałem się natomiast na start z Wołosatego. Czy to dobra decyzja? Czas pokaże. W końcu idę tam po przygodę!

24.07 – Mam już chyba wszystko

Mam już chyba wszystko. Formy już nie poprawię. Czekam jedynie na zielone światło od Matki Natury i… od samego siebie. Muszę wyrobić się przed 7. września, bo wtedy czekają mnie kolejne, kursowe wykłady. W zasadzie nie muszę na nich być. Uważam nawet, że przełom sierpnia i września to najlepszy okres na przejście GSB.

Sęk w tym, że na kursie za 100% frekwencji na wykładach i wyjazdach, przewidziana jest bardzo ważna nagroda – możliwość dodatkowej poprawki na egzaminie wewnętrznym. Nie czuję się chyba tak pewny, by z tej szansy zrezygnować, skoro tak mocno o tę frekwencję do tej pory dbałem. Wyłazi ze mnie teraz trochę kujon. Pewne jest tylko, że w sierpniu na pewno będę już na szlaku. Na pewno też tutaj to zauważycie.

23.07 – W którą stronę iść?

Główny Szlak Beskidzki mierzy mniej więcej 500 kilometrów. Graniczne kropki tego szlaku to Ustroń na zachodzie i Wołosate na wschodzie. Czy jest jakaś różnica, w którym z tych punktów rozpocznę wędrówkę? Okazuje się, że tak. Gdyby jej nie było, chyba nie zastanawiałbym się nad tym tak mocno.

Start z Ustronia wydawał mi się oczywisty. Zachodnia część naszych Beskidów jest mocniej zagospodarowana, więc łatwiej planować dzienne przejścia. Mógłbym skrócić jakiś odcinek, gdyby z formą było jeszcze gorzej niż mi się wydaje, albo wydłużyć… gdyby jakimś sobie tylko znanym sposobem moje stopy stwierdziły, że przeżywają drugą młodość.

Ostatnie dni w Bieszczadach byłyby też swoistą wisienką na torcie. Jak ciepły żurek w schronisku w listopadowy dzień. Jak bus, czekający w Kuźnicach po powrocie z Gąsienicowej. Piękne, widokowe połoniny jako nagroda za cały ten trud. No i mieszkam na Podkarpaciu, więc niejako byłby to powrót do domu.

Tyle że tę wschodnią część nieco trudniej mi podzielić na odcinki. Jeśli chce nocować pod dachem, to w tych stronach, nie mam zbyt dużej swobody. Muszę mieć też dostęp do prądu, bo nagrywanie pożera go momentalnie.

Czasami trzeba będzie więc zrobić określony, konkretny odcinek, bo innego wymyślić się po prostu nie da. Może właśnie ten fakt wykorzystać na to, by wejść w rytm długodystansowego marszu? Może te gorzej zagospodarowaną cześć naszych Beskidów przejść na początku, kiedy sił jeszcze sporo? Tyle pytań!

22.07 – Wszystko waży, a waży zazwyczaj za dużo

Co wspólnego ma waga kuchenna z górską przygodą? Okazuje się, że sporo, bo przynajmniej w teorii ogranicza użalanie się nad stanem swoich kolan w czasie marszu. Im mniej na plecach, tym niby wygodniej, ale też tylko do pewnej granicy. Jakoś na tym szlaku trzeba przecież żyć.

Wyrzuciłem więc z szaf wszystko, co mogłoby mi się na Głównym Szlaku Beskidzkim przydać, utworzyłem tabelkę w Excelu i zacząłem ważyć.

3400 gramów ekwipunku na przejście najdłuższego, górskiego szlaku turystycznego w Polsce. Tyle powinno wystarczyć, bym w czasie wakacyjnych miesięcy mógł cieszyć się marszem, mając jednocześnie pod ręką wszystko, co niezbędne. Uwzględniam oczywiście, że nocował będę w schroniskach i agroturystykach.

Drobny problem pojawia się jednak w momencie, w którym na wadze ląduje sprzęt fotograficzny. Fajnie byłoby stworzyć jakieś filmy z przejścia, a wszystko, co temu służy, niestety swoje waży. Do tego baterie, powerbanki, ładowarki, a może i statyw? Nagrywanie zabiera masę czasu, ale ostatnie ujęcia w Tatrach chyba podobały się nie tylko mnie. Kłopot w tym, że wydłuża to czas przejścia o dobre 20-30% w stosunku do wartości podanych na mapach.

Ostatecznie zdecyduje się chyba zabrać nieco okrojony zestaw – dodatkowe 1870 gramów. Filmowy materiał jest fajny, ale tylko wtedy, kiedy pozwala jednocześnie cieszyć się szlakiem. Kiedy mogę wędrówkę spokojnie przeżywać.

Na starcie moja waga bazowa powinna się więc zakręcić koło 5,3 kg. To ponad 1,5 kg mniej, niż w czasie mojego przejścia GSS 2.0 Przy okazji podrzucam wam całą PLAYLISTĘ z filmami.

Woda i przekąski to pewnie kolejne trzy kilo, w zależności od dziennych odcinków. Tutaj też będę miał lżej, bo wreszcie zainwestowałem w filtr do uzdatniania wody. Zamiast wychodzić na szlak, obładowany wodą jak osioł, będę ją po prostu w razie potrzeby uzupełniał po drodze. Niby więc wszystko waży mało, ale ciągle za dużo. Plecak zawsze waży zbyt dużo.

O tym co zabrałem, a przede wszystkim, czy ten mój plan nie był zbyt głupi, opowiem wam po powrocie. Będę wtedy, mam nadzieję, mądrzejszy o kilka wniosków.

21.07 – Główny Szlak Beskidzki, czyli wiem, że nic nie wiem

Chciałbym napisać, że przygotowania do przejścia Głównego Szlaku Beskidzkiego trwają w najlepsze, ale już w pierwszym zdaniu musiałbym skłamać. Chaos, chaos niczym w Chochołowskiej w kwietniu.

Wiem gdzie idę i co będę mijał. W końcu niektóre miejsca na szlaku odwiedziłem już wcześniej. Przyswoiłem sobie mapę, informacje o bazie noclegowej, mijanych miejscowościach, czy sklepach. Godzinami rozmyślałem co zabrać, dlaczego akurat to, no i czemu to wszystko tyle waży.

Mimo to ciągle mi się wydaje, że nic nie wiem. Jak podzielić trasę? Na jaki dzienny dystans mnie stać i gdzie leży ta granica, nim padnę gdzieś pod płotem, niczym zdeptany wiosną krokus? Jak szybko będę w stanie iść, nagrywając każdego kwiatka po drodze?

Nie przeszedłem w tym roku żadnej dłuższej trasy i stąd chyba moje obawy. Winna jest więc forma. Jeśli bowiem jakaś jest, to przypomina raczej tę do wypieku ciast czy tortów i jest względnie okrągła. Chociaż u mnie na Podkarpaciu piecze się bardziej „placki”, niż „ciasta”.

Kurs przewodnicki pochłania mnie w całości. Dopiero co wróciłem ze Studenckiej Bazy Namiotowej SKPB Rzeszów w Wisłoczku, gdzie pełniłem rolę… bazowego. To taki opiekun całego przybytku, który pilnuje, by turyści znaleźli miła przystań w czasie swoich wędrówek. Miesiąc temu popsułem sobie z kolei na jednym z wyjazdów kostkę. Niby nie doszło do skręcenia, ale „niesmak pozostał” i nie mogę jeszcze tak żwawo machać nogami, jakbym sobie tego życzył. Liczę jednak na to, że gdy tylko znajdę się na szlaku, wszelkie rozterki miną. Zawsze tak jest. W górach jakoś łatwiej uciszyć ten głos z tyłu głowy.

Pochłonęły Cię górskie wędrówki?

Sprawdź mój wyjątkowy przewodnik górski